‘I, a stranger and afraid 

In a world I never made.’ 

Zijn we allemaal als kwetsbare eenlingen op aarde geworpen? Een vreemde vijandige wereld die ons eenzaam en bang maakt? Het voorgaande fragment van het gedicht ‘The Law of God, The Laws of Man’ van de Engelse poëet Alfred Houseman (1859-1936), drukt dat gevoel goed uit. Het uitgangspunt van een ‘ik’ die in de wereld de weg moet zien te vinden, bestaat al lang in het Westerse denken. Het is versterkt door het rationalisme van Descartes en het benadrukken van de individuele rede, maar ook door het liberalisme, de vrijemarkteconomie, maar ook door discriminatie en het massale gebruik van sociale media.  

Voor het stadium in de ontwikkeling van individualisering waarbij een mens niet langer vooral beschouwd wordt als lid van een gemeenschap en steeds meer de nadruk wordt gelegd op de eigen autonomie, muntte de filosoof Harry Kunneman in 2005 de term ‘de dikke ik’. Tien jaar later werd die door Rutte populair; de normen en waarden ‘van hardwerkend Nederland’ dienden volgens hem weer centraal te komen staan. De zo gecreëerde tegenstelling tussen de egoïst en de hardwerkende Nederlander is bedenkelijk en in elk geval niet succesvol, want zowel de individualisering als de kritiek daarop lijken alleen maar verder te groeien.  

In deze rubriek reflecteren medewerkers van Stade op maatschappelijke ontwikkelingen. Welke ontwikkelingen zien zij? Hoe komen deze in de praktijk terug? En wat zijn de uitdagingen daarbij? In deze editie staat Albert Veuger stil bij ruim veertig jaar werken binnen het sociaal domein.  

Ruim veertig jaar ben ik professioneel actief geweest in diverse functies en rollen binnen het sociaal domein, met onderwerpen als jeugdbeleid, jeugdhulp, jeugdcriminaliteit, jeugdoverlast, kwetsbare gezinnen, schooluitval, relatie welzijn en onderwijs etc.  

Mijn motivatie was werken aan het verkleinen van kansenongelijkheid. Ik ben schipperskind, opgegroeid op een schippersinternaat. In mijn tijd gingen bijna alle kinderen naar de lts (jongens) of huishoudschool (meisjes) en daarna werken (veelal varen). Met vijf andere schippersjongens gingen wij voor het eerst naar het MBO om ‘verder te leren’. Er werd vanuit het internaat een flatje geregeld voor ons zessen en op mijn zeventiende was ik al ‘eigen baas’. Ik was apetrots dat ik vervolgens ook nog naar het HBO ging, maar merkte daar ook dat het voor mijn medestudenten de gewoonste zaak leek dat je ging studeren en dat dat voor hen helemaal niet speciaal was. Deze ontdekking maakte mede dat ik me wilde inzetten voor meer gelijke kansen.  

In deze rubriek staan onze partners uit het werkveld centraal. Hoe werken zij aan de kwaliteit van samenleven? Welke ontwikkelingen en uitdagingen zien zij in hun praktijk en hoe pakken ze die op? Voor deze maart-editie van 2023 spraken wij met Gerard Boekhoff, directeur-bestuurder van De Schoor, Welzijn in Almere

In deze rubriek vertellen medewerkers van Stade hoe één van hun projecten bijdraagt aan de kwaliteit van samenleven? Hoe gaan zij te werk? Welke uitdagingen komen zij tegen? En wat valt er te leren? In deze editie vertelt Erik Vermathen over zijn ervaring met burgerparticipatie bij NIMBY-projecten. 

Wilt u meer artikelen lezen met betrekking tot het sociaal domein, jeugd of wonen? En / of te weten komen wat er met betrekking tot deze thema’s zoal georganiseerd wordt? Wij hebben alvast een selectie voor u gemaakt.

Ik ben getrouwd met Treurigheid,
woon samen met Verdriet.
Krijg soms bezoek van Eenzaamheid
maar helpen doet dat niet. 

Lévi Weemoedt

Als je wist wat je zou gaan meemaken in je leven, zou je er dan aan beginnen? En als je ontdekt dat leed en pijn je niet bespaard blijven en je beseft dat vroeg of laat onherroepelijk de dood wacht, hoe ga je daar dan mee om? Hoe maken we het dragelijk, of kunnen we zelfs toch gelukkig zijn? Bij mijn opa hing een tegeltje met de spreuk ‘Een mens lijdt meestal het meest door het lijden dat hij vreest, doch dat nooit op komt dagen”. Je dus geen zorgen proberen te maken, er het beste van hopen, de zinnen verzetten of verdoven, genieten nu het nog kan? Zo vroeg mogelijk aan je bucketlist beginnen? Onder het motto ‘Dat pakken ze ons niet meer af’.